Kronik Rahatsızlığı Dolayısıyla Haksızlığa Uğrayan Annesini Savunan 4 Yaşındaki Küçük Kız

Eşim ve ben, kızlarımızı benim kronik hastalığımdan korumaya ve onların yanında sağlık problemim hakkında konuşmamaya çalışıyoruz. Ama biliyorlar. Görüyorlar. Bir krakerden küçücük bir ısırık aldıktan sonra ne kadar şiddetli hastalandığımı görüyorlar. Kendimi hasta hissettiğimde nasıl bütün gün uyuduğumu, yataktan bile çıkmadığımı fark ediyorlar. Sürekli doktorlarla telefonda konuştuğumu, hemşiremin bakım için eve geldiğini ve bir randevudan diğerine sürekli doktora gittiğimi fark ediyorlar. Portumu, sıvılara ve beslenme desteğine (total parenteral beslenme-TPN) bağlamama nasıl yardım edeceklerini biliyorlar. Hepsinin kendi yapabilecekleri özel görevleri var.

Bu kadar küçük bir yaşta bu kadar fazla stres ve endişe yaşamaları bizi çok üzüyor. Eşimle birlikte çok zor sorulara cevap vermek zorunda kalıyoruz: “Annem yakında cennete mi gidecek?” “Annem dans gösterimimde beni izleyebilecek mi?” “Annem neden uyanmıyor?” “Annem hastaneden ne zaman eve dönecek?” “Annemle babam niye hep bir yerlere gidiyorlar?” “Neden sürekli anneanne ve dedemin evinde uyumak zorunda kalıyoruz?”

Dışarı çıkıp bir restoranda yemek yemeye gittiğimizde, sipariş verme zamanı geldiğinde eşim de ben de kendimizi hala garip hissediyoruz. Garson bana ne siparişi vermek istediğimi sorduğunda ona ne demeliyim? “Ben bir şey almayayım” dedikten sonra yiyemediğimi mi söylemeli yoksa hiç konuya girmemeli mi? Bir masayı meşgul etmeme rağmen garson hiçbir şey yememe sinir olur mu acaba?

Anlatacağım hikayede, hiçbir şey istemediğimi söyledim sadece. Garson, müdürle konuşması gerektiğini, çünkü restoranda eğlence olduğu için muhtemelen bir şeyler ödememi isteyeceğini açıkladı.

Sonunda müdür yanımıza geldi ve benden bir çocuk menüsü parası almak zorunda olduğunu söyledi. Sakin bir şekilde cevap verdim: “Ama ben hiçbir şey yemiyorum. Sadece çocuklarımın yanında olmak için buradayım.” Müdürün cevabı şöyle oldu: “Yemek yemek ya da yememek bir seçim. Sizden bir çocuk menüsü ödemesi alacağım.” 4 yaşındaki kızım birden müdüre döndü ve şöyle dedi: “Anladığınızı sanmıyorum. Annemde gastroparezi (bir mide hastalığı) var. Hiçbir şey yiyip içemez, çünkü bu onu hasta eder. Gömleğinin altında tam şurada bir port var ve TPN buradan içeri giriyor. Eğer yemek yerse, yine hastaneye gidebilir. Bunun olmasını hiç istemiyorum ben.”

Eşimin de benim de gözlerimiz ve ağzımız açık kaldı. Tüm bunları nasıl biliyordu? 4 yaşındaki tatlı kızımız yetişkin bir adamın nutkunun tutulmasına mı sebep olmuştu?

O gün kızımız kendiyle çok gurur duyuyor gibi görünüyordu. O zaman anladık ki, bize elinden ne gelirse onu yapıp bir şekilde yardımcı olmak istiyordu. Ve tahmin edin ne oldu? Başardı! Benden çocuk menüsü parası almadılar ve müdür bir daha asla masamıza gelmedi, hatta bizimle göz kontağı bile kurmadı.

Kaynak: https://www.egitimpedia.com